مقدمه و اهداف: حرکت درمانی با محدودیت اجباری یکی از روش های موثر در بهبود عملکرد حرکتی اندام فوقانی کودکان فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک است که انواع مختلفی دارد. هدف مطالعه مروری ادغام یافته حاضر، بررسی تاثیر محدودیت درمانی در کودکان با فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک و ایجاد یک دستورالعمل مشخص برای استفاده ی این روش در این کودکان بود. مواد و روش ها: در مطالعه ی ترکیبی و دو مرحله ای حاضر، ابتدا در یک بررسی ادغام یافته سیستماتیک کلیه مقالات فارسی و انگلیسی بین سال های 2000 تا 2015 درباره ی حرکت درمانی با محدودیت اجباری در کودکان فلج مغزی همی پلژی اسپاستیک با کلیدواژه های فلج مغزی، همی پلژی، حرکت درمانی با محدودیت اجباری، توانبخشی و کاردرمانی استخراج و نتایج آن ثبت گردید. سپس در مرحله ی کیفی نتایج استخراج شده، در پانل خبرگان 5 نفره از کاردرمانگران حرفه ای در حوز ه ی فلج مغزی، مطرح و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در بررسی انجام شده 36 مقاله مرتبط با محدودیت درمانی در فلج مغزی و عملکرد اندام فوقانی یافت شد. ابتدا با بررسی خلاصه ی مقالات، تنها 14 مقاله که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. سپس متن کامل مقالات مرتبط با مداخلات در بهبود عملکرد دست بیماران فلج مغزی مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: در بررسی های انجام شده تاثیر مثبت حرکت درمانی با محدودیت اجباری در بهبود عملکرد حرکتی کودکان فلج مغزی اثبات شده بود، ولی نتایج به شکل یک دستورالعمل مشخص نبوده؛ لذا با توجه به نظر خبرگان و متخصصین یک دستورالعمل مشخص برای این درمان تدوین شد. همچنین تاثیر این درمان با اسلینگ یا اسپیلنت به مدت 14 روز، روزی 6 ساعت همراه با مداخلات کاردرمانی و فیزیوتراپی بیشتر بود.

مقدمه: از دیدگاه نظری مطرح می شود که محدودیت درمانی می تواند بر عدم استفاده یادگیری شده سمت مبتلا دربیماران همی پلژی غلبه کند و پلاستی سیتی مغزی را جهت ارایه الگوی کارآمدتر فعال سازد (Callautti&Baron, 2003).روش شناسی: این مطالعه یک مطالعه تک موردی (Single-Subject design) است که بر روی دو کودک با تشخیص خونریزی مغزی و فلج مغزی 9 و 10 ساله انجام شده است. اندام فوقانی سمت سالم در یک اسپلینت قابل برداشت با جنس پلی پروپیلن برای 21 روز متوالی قرار داده شد. کودکان در یک برنامه درمانی فشرده در کلینیک و منزل به مدت 7 ساعت در روز شرکت کردند. ارزیابی های روزانه بر اساس کیفیت و عملکرد مهارتهای درون دستی بر اساس 6 خرده آزمون در دست مبتلای کودکان انجام شد. تغییرات در 3 مرحله پیش از مداخله، مداخله و پس از مداخله (پیگیری) به کمک محاسبات C statistic مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها و بحث: اگرچه وجه تمایز این مطالعه با مطالعات گذشته بررسی میزان تاثیر روش محدودیت درمانی روی مهارتهای درون دستی بر اساس تقسیم بندی جدید در سال 2009 بود، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که این روش می تواند در بهبود کیفیت و عملکرد مهارتهای درون دستی کودکان همی پلژی خفیف موثر واقع شود(p<0.05; Zscore>1.68) .

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: از دیدگاه طبقه بندی بین المللی کارکرد، ناتوانی و سلامت International classification of functioning, disability and health) یا(ICF ، فلج مغزی با نقص های ساختار و کارکرد بدنی، محدودیت قابل توجه در فعالیت ها و مشارکت در نقش های اجتماعی همراه است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر روش اصلاح شده حرکت درمانی با محدودیت اجباری بر اساس سطوح ICF بوده است.مواد و روش ها: این پژوهش با طرح کارآزمایی کنترل شده تصادفی (یک سو کور و طرح دو عاملی)، بر روی 28 شرکت کننده که بر اساس ملاک های ورود و کنارگذاری در دو گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری و گروه شاهد قرار گرفتند، انجام شد. مداخله در گروه حرکت درمانی با محدودیت اجباری به صورت 6 ساعت در روز، در طی 10 روز انجام شد. گروه شاهد از درمان رایج کاردرمانی استفاده می کردند. به منظور مقایسه بین دو گروه از آزمون Independent-samples t test برای اختلاف نمرات و برای بررسی تاثیر هر روش از آزمون Paired-samples t test استفاده شد.یافته ها: بر اساس سطوح ICF در سطح ساختار و کارکرد بدنی در متغیرهای تون عضلانی شانه، دامنه حرکتی غیر فعالانه مچ دست و ساعد بین دو گروه اختلاف معنی داری دیده شد .(P<0.05) همچنین در سطوح فعالیت و مشارکت نیز تفاوت هایی در متغیرهای چیره دستی، هماهنگی دوطرفه، هماهنگی اندام فوقانی و ادراک والدین (فراوانی و کیفیت) دیده شد. نتیجه گیری: از یافته های پ‍ژوهش حاضر می توان نتیجه گیری نمود که حرکت درمانی با محدودیت اجباری نسبت به سطح کارکرد و ساختار بدنی بر سطوح فعالیت و مشارکت تاثیر مطلوب تری داشته است. این موضوع ممکن است به عواملی نظیر تکلیف مدار بودن روش، طول دوره و انگیزش مرتبط باشد. این مساله حاکی از آن است که حرکت درمانی با محدودیت اجباری در مقایسه با برخی روش ها (روش های فرایند مدار) تاثیر بهنگام تری بر عملکرد روزمره و کیفیت زندگی کودکان به جای می گذارد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

دیابت از بیماریهای شایع آندوکرین است که دارای عوارض مختلف از جمله عوارض مفصلی می باشد. دستها محل شایع عارضه مفصلی دیابت (Diabetic Stiff Hand Syndrome) می باشد که تحت عنوان Diabetic Cheiroarthropathy نامیده می شود. در این مطالعه 302 بیمار دیابتی با محدودیت مفصلی (150 نفر مورد و 152 نفر شاهد) که از نظر سن و جنس با هم تطابق داده شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. محدوده حرکت بوسیله گونیومتر در مفاصل متاکارپوفالانژیال و ساب تالار اندازه گیری شد. افرادی که Prayer Sign مثبت داشتند به عنوان Cheiroarthropathy تقسیم بندی شدند. از بین دو گروه 105 نفر (مورد) و 10 نفر (شاهد) Cheiroarthropathy داشتند. متوسط دامنه ی حرکتی در مفاصل متاکارپوفالانژیال در بیماران دیابتی مورد مطالعه نسبت به گروه شاهد کاهش یافته است ( 30.2±7.60در مقایسه با 39.6±6.60 ؛p<0.0001). از نظر محدوده حرکت در مفاصل در ساب تالار، میزان Eversion در بیماران دیابتی مورد مطالعه، نسبت به گروه شاهد کاهش یافته است ( 16.3±3.70در مقایسه با 17.7±2.50؛ p<0.0001). با توجه به یافته های بررسی این نتیجه به دست آمد که محدودیت مشخص حرکت مفصلی در بیماران دیابتی وجود دارد.

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی به علت تغییرات ثانویه نقشه های کورتیکال سبب آسیب های حسی-حرکتی طولانی مدت و گاهی همیشگی می گردند. هدف این مطالعه تعیین امکان کاربرد و کارایی تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی بود.روش بررسی: در یک مطالعه مداخله ای تعداد 7 بیمار مبتلا به آسیب اعصاب مدین و اولنار (2 زن، 5 مرد، میانگین سن: 28 سال) از جامعه در دسترس بررسی شدند. پس از غربالگری و کسب رضایت نامه کتبی، بیماران در حالی که دست و ساعد سمت سالمشان توسط یک اسپیلنت به مدت 4 هفته در ساعات بیداری بی حرکت می شد، تحت یک برنامه تمرینی فشرده با اندام مبتلا به مدت روزانه 1.5 ساعت، 5 روز در هفته به تعداد 20 جلسه در طی 4 هفته قرار گرفتند. آزمون های ارزیابی شامل: Semmes Weinstein Monofilament (SWM)، Nine-hole Peg Test (9-HPT) و Motor Activity Log (MAL)، قبل، بعد و 4 هفته پس از اتمام مداخلات صورت می گرفتند.یافته ها: آنالیز اطلاعات حاکی از عدم تغییر در میزان درک لامسه بیماران در نوک انگشتان پس از درمان در آزمون SWM بود، حال آنکه عملکرد حرکتی بیماران در آزمون 9-HPT و کاربرد اندام مبتلا در فعالیت های روزمره زندگی در پرسش نامه MAL بهبودی معناداری را در جلسه پس از درمان نشان می دادند (P<0.01) و بهبودی در طول دوره پی گیری مطالعه نیز نسبت به جلسه پس از درمان ماندگار بود (P>0.05).نتیجه گیری: تکنیک حرکت درمانی همراه با محدودیت می تواند به عنوان یک تکنیک درمانی مناسب در برنامه توان بخشی بیماران مبتلا به آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: اختلالات تعادلی و راه رفتن از جمله عوارض حرکتی شایع به دنبال سکته مغزی می باشند. نتایج تحقیقات نشان می دهد که روش های متداول فیزیوتراپی قادر نیستند به طور موثری این اختلالات را درمان نمایند. بنابراین لزوم انجام بررسی های گسترده تر در مورد شناخت علل این عوارض و ارایه راهکارهای درمانی موثر ضروری به نظر می رسد.روش کار: در این بررسی تجربی 30 بیمار مبتلا به همی پارزی با دامنه سنی 60-40 سال شرکت نمودند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول به روش «حرکت درمانی بر اساس ایجاد محدودیت» و گروه دوم به روش «حرکت درمانی انبوه» به مدت 3 هفته تحت درمان قرار گرفتند. ارزیابی های آزمایشگاهی شامل اندازه گیری سرعت سیکل راه رفتن و پارامترهای کینتیک راه رفتن (دامنه و سرعت نوسانات مرکز فشار اندام های سالم و مبتلا در صفحات ساژیتال و فرونتال) بودند که قبل و پس از دوره درمان ثبت و مورد مقایسه قرار گرفتند. جهت آنالیز آماری اطلاعات، در صورت نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون های پارامتری t test و pair t test و در صورت غیرنرمال بودن توزیع داده ها از آزمون های غیرپارامتری Wilcoxon وMann-Whitney ، استفاده شد. از SPSS V 11.5 نیز استفاده شد.یافته ها: سرعت سیکل راه رفتن در هر دو گروه افزایش نشان داد (p=0.03, p=0.01). در گروه اول دامنه نوسانات مرکز فشار پای سالم و مبتلا در صفحه فرونتال کاهش معنی داری نشان داد (p=0.03, p=0.008). ضمنا سرعت نوسانات مرکز فشار پای مبتلا در دو صفحه ساژیتال و فرونتال نیز کاهش معنی داری نشان داد (p=0.01, p=0.03). در گروه دوم تنها دامنه نوسانات مرکز فشار پای سالم در صفحه ساژیتال کاهش معنی داری نشان داد (p=0.03).نتیجه گیری: فیزیوتراپی به روش «حرکت درمانی بر اساس ایجاد محدودیت» قادر است با غلبه بر پدیده یادگیری در عدم استفاده و با اصلاح عارضه نقص در ارسال پیام های حسی به سمت مراکز کنترل کننده حرکت، به نحو موثرتری اختلالات تعادلی دینامیک ضمن راه رفتن را درمان کند.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر گروه درمانی چندبعدی بر شدت نشانه های اختلال وسواسی - اجباری (OCD) بود.روش: از میان 53 فرد مبتلا به OCD مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) تهران، 12 نفر به گروه آزمایش و 12 نفر به گروه کنترل اختصاص یافتند. مبتلا نبودن آزمودنی ها به اختلال افسردگی اساسی، اختلال دوقطبی و اختلال شخصیت تایید شد. برای گردآوری داده ها مصاحبه بالینی بر مبنای ملاک های تشخیصی DSM-IV-TR، آزمون بالینی شخصیت کتل و مقیاس وسواسی - اجباری ییل براون (Y-BOCS) به کار رفت. Y-BOCS پیش، میان و پس از درمان برای سنجش شدت نشانه ها به کار رفت. گروه درمانی چندبعدی در 30 جلسه دو ساعته، هماهنگ با برنامه درمانی کلارک و در چارچوب درمان چندبعدی لازاروس متناسب با فرهنگ اسلامی ایرانی اجرا شد.یافته ها: از نمره خرده مقیاس شدت نشانه ها در طول درمان کاسته شد (p<0.001).نتیجه گیری: گروه درمانی چندبعدی طراحی شده هماهنگ با فرهنگ اسلامی توانست در درمان نشانه های OCD موثر باشد.